Als minimalist dacht ik dat het eenvoudig zou zijn om de stap te maken naar een leven als Digital Nomad. Sinds ik de voordelen van minimalisme ontdekte heb ik afscheid genomen van de meeste van mijn spullen en toen het punt kwam om in te pakken kreeg ik uiteindelijk ook alles in 1 tas.
En toch… kwam ik mezelf als minimalist toch nog tegen tijdens mijn nieuwe leven als Digital Nomad.
Daarom hieronder de 3 lessen die ik als (nieuwe) Digital Nomad leerde over minimalisme en het leven met minder spullen.
[toc]
1. Zelfs als je weinig hebt kun je nog steeds teveel hebben
Met mijn hele leven in 1 grote tas en een rugzak dacht ik dat ik het als minimalist wel goed voor elkaar had. Mijn grote bagage was zo’n 21 kilo en gevuld met alleen de dingen die ik nodig heb + wat spullen die op raken, zoals douchegel en lenzenvloeistof.
En toch had ik nog steeds teveel spullen…
Toen ik vertrok zaten er twee tech-pouches in mijn bagage, waarvan er 1 ook groot genoeg was om mijn headphones in op te bergen. Maar die headphones zaten tijdens het reizen altijd in mijn handbagage. (Airpods Pro passen bij mij niet goed, dus op lange vluchten heb ik mijn Sony headphones nodig voor noise cancelling.)
Naast mijn headphones zaten er vooral kabels in, lightning kabels, micro-usb kabels voor mijn Kindle, usb-c kabels en nog meer lightning kabels.
Waarom?!
Eigenlijk alleen maar omdat ze uit het zicht opgeborgen waren, dus ik had er geen zicht op en geen last van. Of ja geen last, mijn bagage zat aardig vol dus als ik die tech-pouch niet rondsleep, dan heb ik ruimte over.
Zo gezegd zo gedaan, mijn headphones zitten nu alleen nog in hun eigen case en van alle kabels heb ik de meeste weggegooid. Het eindresultaat is dat ik nu nog maar 1 kleine case met kabels en harddisks in mijn bagage heb zitten.
Lesson learned, zelfs als al je bezittingen in 1,5 tas passen. Dan kun je nog steeds teveel spullen hebben.
2. Het is leuker om te kopen wat je écht wil hebben
De slippers die ik had meegenomen voor aan het zwembad bleken niet echt van hoge kwaliteit te zijn. Oké ik had ze ook maar gekregen bij de Sanadome, dus wat verwacht je, maar toch. Ik moest op zoek naar nieuwe.
Als lange Nederlander met grote voeten is dat niet echt makkelijk in Thailand. Of eigenlijk gewoon onmogelijk.
Ik probeerde als eerste de goedkope aanbieding in de lokale shopping mall. Nee groter dan 44 EU werd het echt niet. Dus daarmee viel de goedkope optie af.
Toen ik online ging zoeken kwam ik gele slippers tegen van The North Face, voor zover dat kan was ik op slag verliefd. Maar dan de volgende vraag, kan ik die in Thailand ook kopen? Dat kon, dus ik naar een andere shopping mall met een The North Face brandstore.
De grootste maat was 45 EU, toch maar passen want je weet maar nooit. Helaas, ze gingen aan, maar waren te strak en oncomfortabel om op te kunnen lopen. Online waren ze ook niet verkrijgbaar, dus in Thailand kon ik deze nieuwe slippers niet kopen.
Op de website van Adidas vond ik wel de standaard badslippers van Adidas, maar die wilde ik helemaal niet. Het zijn vast prima slippers, en als laatste optie was het goed genoeg geweest, maar ik kan maar 1 paar meenemen…
Dus goed genoeg is niet genoeg.
Inmiddels heb ik de gele The North Face slippers in Nederland besteld en neemt een goede vriend van mij die mee naar Thailand in november. Probleem opgelost en ik helemaal blij. Want ik word toch echt gelukkiger van de slippers die ik graag wil hebben, dan van een alternatief dat het net niet is.
Dit geldt overigens ook voor andere dingen, als je maar weinig spullen hebt dan loont het extra om te gaan voor dat wat je écht graag wil hebben in plaats van een goedkoop of sneller haalbaar alternatief.
3. Het is niet altijd alleen maar leuk
Ik lees graag boeken dus een boekwinkel is voor mij als een speelgoed winkel voor een kind. Hoe meer boeken, hoe meer er te ontdekken valt dat ik graag zou willen lezen. Maar… boeken zijn zwaar en onhandig en ik heb geen boekenkast.
Dus elke keer als ik in een boekhandel sta en ik weer iets nieuws ontdek, dan eindigt dat met zoeken op Amazon en het downloaden naar mijn Kindle e-reader.
En dat vind ik helemaal niet leuk.
Als het om boeken gaat ben ik onwijs ouderwets, er gaat niets boven het lezen van een op papier gedrukt exemplaar. Dat voelt anders, een papieren boek ruikt heel fijn en het is eventueel ook nog een leuke conversation starter, in de trein bijvoorbeeld.
Daar komt nog bij dat ik een enorm schuldgevoel krijg als ik in een boekwinkel naar Amazon surf om een boek te kopen. Als het aan mij ligt dan steun ik liever de lokale boekhandel dan een grote belastingontwijkende multinational.
Maar de realiteit is nu eenmaal dat ik vaak maar 23-25 kilo aan bagage mee mag nemen, dat mijn tas niet magisch vergroot wordt zoals die kofferbak in Harry Potter, en dat ik een boek ook niet oneindig mee kan slepen.
Het is dus niet altijd leuk om minimalist te zijn, maar oké wel goed voor het milieu. Voor een e-book hoeven tenslotte geen bomen gekapt te worden.
