De stap van loondienst, via freelance, naar leven van passief inkomen was geen eenvoudige keuze. Ik had wel gespaard, maar niet bewust zoveel om deze stap te zetten. Dus toen het zover kwam kon ik ongeveer 6 maanden vooruit, in die tijd moest ik zorgen dat er genoeg geld binnenkwam om daarna de rekeningen te betalen en te kunnen leven.
Met deze stap ben ik wel gaan doen waar ik gelukkig van word, iets waarover je hier meer kunt lezen. Maar het is de keuze voor minimalisme geweest die dit uiteindelijk mogelijk gemaakt heeft. Een keuze uit 2018, in een totaal andere fase van mijn leven en het boek Vaarwel spullen van Fumio Sasaki.
De keuze die ik jaren geleden maakte voor een eenvoudiger leven maakte het nu mogelijk om de stap te zetten naar volledig passief inkomen. Sinds die eerste stap waren mijn vaste kosten elke maand flink verlaagd en kon ik dus, zonder comfort in te leveren, langer doen met het spaargeld dat ik op dat moment had.
Maar los van geld was er nog iets veel belangrijkers…
De keuze voor minimalisme heeft mij geleerd dat succesvol zijn voor mij iets anders betekent dan wat we als maatschappij aangeleerd krijgen. Ik word niet gelukkiger van de nieuwste kledingtrends of vaste baan met (misschien ooit) kans op promotie. Minimalisme heeft mij geleerd om bewust te zijn van wat mij wel gelukkig maakt en daar mijn tijd, energie en geld aan te besteden.
Uiteindelijk waren er 4 stappen die de basis hebben gelegd voor de keuze die ik vorig jaar maakte, om volledig over te gaan op passief inkomen.
Stap 1: Vaarwel spullen
Toen ik in 2018 het boek Vaarwel spullen kocht ging het, zacht gezegd, niet zo goed met mij. Ik zat op een dood spoor en had geen uitzicht meer op het licht aan het einde van de tunnel.
In de jaren daarvoor had ik geprobeerd om hoop op te lossen met het kopen van nieuwe spullen. Want er is niets lekkerder dan voor de eerste keer die nieuwe outfit aan te trekken, of een nieuwe telefoon uit de doos te halen.
Maarja, de nieuwigheid was er altijd snel vanaf en dan begon het ritueel weer opnieuw. Zonder blijvend geluk.
In de hoop uit die vicieuze cirkel te stappen begon ik met lezen van het boek. Ik zat al op een absoluut dieptepunt, dus erger kon het niet worden.
Tijdens het lezen raakte ik er heilig van overtuigd dat ik daadwerkelijk gelukkiger zou worden van minder spullen. Van simpelweg 1 fles douchegel om ’s ochtends uit te kiezen, i.p.v. tientallen.
En zo was de eerste stap gezet…
Ik begon met het leegruimen van de berging. Daar stonden dozen in die sinds de verhuizing niet uitgepakt waren en die ik dus al een jaar niet open had gedaan.
Stap voor stap ging ik door al mijn bezittingen heen, later aangevuld met het lezen van Opgeruimd van Marie Kondo. En toen ik klaar was voelde ik mij kilo’s lichter en was er tussen alle zorgen weer ruimte voor licht.
Stap 2: Hoe wil ik leven?
Na het opruimen kwam er de vraag… en wat nu? Ik had minder spullen, ik vond een nieuwe baan, maar in die nieuwe baan voelde ik mij al snel weer ongelukkig.
Ook het vooruitzicht om tot mij 70e, of langer, 40 uur per week opgesloten te zitten op kantoor. Om daar werk te doen waar ik niet achter stond en niet blij van werd… maakte mij niet gelukkig.
Ik was toen 26, hoe moest ik het in vredesnaam nog bijna 50 jaar op die manier volhouden?
Tijdens het lezen van Een werkweek van 4-uur kwam ik erachter dat ik dat beeld veel aangenamer vond. Productief zijn en mijn werk doen, in plaats van 8,5 uur per dag opgesloten te worden omdat de baas dat zegt.
Dat laatste ben ik sowieso niet zo goed in. Tijdens mijn studie was het antwoord op de waarom vraag ook altijd “Omdat ik de docent ben en zeg dat het moet”. Tsja… 3x raden waarom ik nooit mijn hbo-diploma gehaald heb.
Ik kwam er ook vrij snel achter dat ik voor een gelukkiger leven iets anders moest gaan doen dan in loondienst werken.
Maar hoe? Op dat moment zat ik nog met de gevolgen van mijn eerdere uitgavenpatroon. Twee smartphones met abonnement, een iPad met abonnement enz.
Geld en vooral het genoeg verdienen om al mijn uitgaven te dekken, dat was toen de drempel om een ander, beter, leven te gaan leiden.
Stap 3: Minimalist finances
Ik was er bij het weggooien van zo’n 3/4 van mijn spullen achtergekomen dat meer kopen niet de sleutel was tot geluk. Daar zat dus al een flinke besparing en met het opzeggen of aflopen van abonnementen werd die besparing steeds groter.
Minder uitgeven betekende meer ruimte om af te rekenen met mijn verleden, om te sparen en uiteindelijk om sneller de stap weg van 40-uur in loondienst te zetten.
Het zien van de TED-talk over how much does it cost you to work? maakte de behoefte naar een ander leven nog groter. Want waarom zou ik zoveel uren werken alleen maar om de kosten van die baan te dragen?
Elke dag opnieuw ben ik iets bewuster met mijn uitgaven omgegaan. Waarmee ik uiteindelijk steeds minder vaste lasten had en dus steeds meer financieel onafhankelijk werd.
Minimalist finances betekent niet dat ik geen geld meer uitgeef aan mooie spullen. Ik gebruik nog steeds Apple devices, ik drink nog steeds koffie bij Starbucks.
En ik geef liever 150 euro uit voor een gele The North Face Duffel, om als Digital Nomad mee te reizen, dan 50 euro voor een rode die ik niet mooi vind.
Stap 4: Vertrouw op wat goed voelt
De laatste stap was leren vertrouwen op wat goed voelt en het volgen van mijn hard. Het grootste deel van mijn leven ben ik bezig geweest met wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Een vaste baan, goed inkomen en uiteindelijk een koophuis met hypotheek.
Maar dit is helemaal niet wat mij gelukkig maakt. Ik doe het niet goed als ik opgesloten word in een kantoortuin, omdat de baas dat zegt. Een hoog inkomen maakt niet gelukkig als ik daarvoor werk moet doen waar ik niet blij van wordt. En wat moet ik in de huidige huizenmarkt met een koophuis, als ik de wereld wil zien?
Terugkijkend op de afgelopen 30 jaar is er een rode draad te ontdekken die de goede kant op gaat wanneer ik mijn hart volg en heel hard de verkeerde kant op gaat als ik doe wat anderen van mij verwachten.
Het gevolg is dat ik steeds vaker ben gaan doen wat voor mij goed voelt, zonder mij druk te maken om wat anderen vinden. En ja, dat levert soms (wederzijds) onbegrip op. Dit gaat overigens niet vanzelf, er is soms nog steeds de gedachte of ik niet gewoon “normaal” moet gaan doen.
Maar… wat is normaal?
Voor mij is het nu normaal om mijn werkdag te baseren op productiviteit. Heb ik vandaag gedaan wat ik moet doen om morgen een stap dichter bij mijn doel te zijn? In plaats van het aantal uren dat ik daar mee bezig ben.
Het is voor mij normaal om een stap terug te doen als ik merk dat ik mezelf verlies in het werk. Ik hoef niet eerst een aanrecht vol afwas en achterstallig huishouden te hebben voor ik de conclusie trek dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb. En een volle agenda of “druk zijn” is voor mij geen statussymbool meer.
Elke dag is tegenwoordig een nieuwe ontdekkingstocht die ik met nieuwsgierigheid tegemoet treed. Wat werkt vandaag, hoe haal ik vandaag het beste uit mezelf en wat maakt mij vandaag het meest gelukkig?
Door de keuze voor een meer minimalistisch leven heb ik het voor mezelf mogelijk gemaakt om nu mijn eigen geluk centraal te stellen. Om mijn hart te volgen en los te laten wat anderen hierover denken.
Is het misschien ook iets waar jij van droomt? Doen waar je gelukkig van wordt, maar zit je vast in de rat-race van de maatschappij? Wat houdt jou tegen om weg te lopen en jouw hart te volgen?
