Vandaag precies 1 maand geleden kwam ik aan in Bangkok. Na een lange vlucht vanaf Amsterdam, via Helsinki was het eindelijk zover, ik was terug in the land of smiles. Vrijwel alles wat ik nog heb zat in een tas en zonder vaste woonplaats in Nederland was het tijd voor een nieuw avontuur.
Eindelijk het leven waar ik altijd van gedroomd heb, onafhankelijk en vrij om te gaan en staan waar ik wil.
Maar of alles na 1 maand ook nog zo mooi is? Tijd om terug te blikken op mijn 1e maand als Digital Nomad in Thailand!
Ik leef mijn mooiste leven
Op de vraag of alles na 1 maand nog zo mooi is kan ik maar 1 antwoord geven… JA!
Ik kan recht vanuit mijn hart zeggen dat ik op dit moment mijn mooiste leven leef. Ik doe elke dag werk wat ik leuk vind, ik woon op een fantastische plek (op dit moment Chiang Mai) en heb het voorrecht om elke dag weer nieuwe dingen te ontdekken.
Natuurlijk was het even wennen, het is hier overdag gemiddeld 30 graden en het regenseizoen is net begonnen. Soms regent het dus flink hard en op die dagen is de luchtvochtigheid zo hoog dat het bijna voelt als 40+ graden. Maar alles went en inmiddels roep ik bij 24 graden dat het koud is buiten…
Nu ik gewend ben aan de warmte en inmiddels gelukkig van mn jetlag af ben heb ik een flow te pakken die ik in Nederland nooit eerder zo ervaren heb. Ik sta ’s ochtends enthousiast op, ik heb zoveel energie dat zelfs een keer een korte nacht geen probleem is en het hele leven lijkt wel vanzelf te gaan.
De verandering is minder groot dan verwacht
Voor ik het vliegtuig in ging had ik (te) grote verwachtingen van deze stap. Leven als Digital Nomad in Thailand is toch echt iets heel anders dan hetzelfde doen in Nederland. Toch?
Nee, niet echt. Er is een hoop veranderd, maar feitelijk doe ik hier nog steeds hetzelfde als wat ik de afgelopen maanden in Nederland ook deed. Feitelijk gezien heb ik niets anders gedaan dan mijn leven in een grote gele tas gestopt en verhuisd naar de andere kant van de wereld.
Natuurlijk is er genoeg anders, zoals ik hierboven al schreef is het gemiddeld 30 graden. Het leven is hier een stuk goedkoper en eten doe je met een fantastisch uitzicht. (wat nog steeds niet went).
Maar al met al is de verandering niet zo enorm als ik vooraf had verwacht.
In één tas passen nog steeds teveel spullen
Op mijn verzameling sneakers en wat persoonlijke spullen na, die zijn achtergebleven in Nederland, past alles wat ik heb nu in een tas van 95L. Aangevuld met mn dagrugzak als handbagage. Ik heb dus van een hoop spullen afstand moeten nemen, er past tenslotte maar zoveel in een tas voor de rits niet meer dichtgaat.
En toch… heb ik nog steeds teveel spullen.
Een conclusie waar veel mensen om moesten lachen, maar die helaas pijnlijk en waar is. Om een eenvoudig voorbeeld te noemen, ik had alle kabels voor mn iPhone en andere devices bewaard en ingepakt. Ik had ze tenslotte, dus waarom zou ik het risico nemen dat ik nieuwe moet kopen terwijl ik net kabels weggegooid heb? Al met al was het gevolg van deze denkwijze dat ik veel van hetzelfde in mn tas had zitten.
Na 3 weken ben ik dus maar eens gaan opruimen. Zelfs met de beperkte hoeveelheid spullen die ik nog heb leverde dit een stapel op van spullen die de prullenbak in konden. En sommige dingen heb ik teruggestuurd naar Nederland, zoals ongebruikte onderdelen van mijn Aeropress.
Nederland is minder ver weg dan ik dacht
Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant en het vertrek op 5 juni viel mij zwaar. Ik vertrok naar een plek aan de andere kant van de wereld, met een tijdsverschil van 5-6 uur en een reistijd van minimaal 12 uur.
Toch kan ik nu zeggen dat Nederland minder ver is dan ik dacht. Natuurlijk is er een tijdverschil, ik ga naar bed om 17 uur Nederlandse tijd en tegen de tijd dat ik om 6 uur op sta is het in Nederland 1 uur ’s nachts. Contact verloopt dus soms met wat vertraging.
Maar al het contact is er nog steeds en ik voel mij soms meer verbonden dan ooit. Misschien omdat het nu minder vanzelfsprekend is dan toen ik nog op fiets of treinafstand woonde. Ook al betekent mijn vertrek nog steeds dat telefoongesprekken, of Facetime, vooraf gepland moet worden om het tijdsverschil te overbruggen.
Leven in een 3e wereld land is fantastisch
Volgens de definitie is Thailand nog steeds een 3e wereld land. Dus waarom zou ik alle voordelen van de Westerse samenleving in Nederland opgeven, voor een land waar het minder goed geregeld is?
Omdat het leven in een 3e wereld land fantastisch is!
Het leven hier speelt zich op een lager tempo af, er wordt niet verwacht dat je altijd op tijd bent (de treinen rijden hier rustig met 2,5 uur vertraging) en mensen zijn nog vriendelijk naar elkaar. Vooral dat laatste is iets wat ik niet mis aan Nederland, wat de laatste tijd een land geworden is waar je niets meer mag en waar je fout bent als je een afwijkende (of geen) mening hebt.
Deels komt dit omdat ik minder verweven ben met de maatschappij hier. Ik heb minder last van beslissingen van de overheid en als iets mij niet bevalt dan ga ik eenvoudiger naar de concurrent. Maar het komt vooral omdat mensen hier nog iets voor elkaar over hebben en omdat karma een grote rol speelt in de samenleving. Het is hier op straat dus een stuk veiliger dan in Nederland.
En ja de lichten knipperen hier tijdens een onweersbui, het kraanwater is niet drinkbaar, en niet iedereen spreekt Engels. Maar dat houdt het avontuurlijk, oh en mijn halfbakken pogingen om Thais te spreken kunnen altijd rekenen op een glimlach.
View this post on Instagram
De Nederlandse overheid blijft een drama (ook zonder kinderopvangtoeslag)
Zijn er dan ook dingen die minder goed bevallen? Jawel… vooral het contact met de Nederlandse overheid blijft dramatisch. Ik heb geen kinderen, dus ook geen kinderopvangtoeslag, maar zelfs zonder dat schandaal is het als burger onmogelijk om normaal iets te regelen.
Verschillende onderdelen van de overheid communiceren niet met elkaar, zijn nauwelijks bereikbaar en eisen dingen van jou als burger die door een andere ambtenaar geweigerd worden. Een onmogelijk doolhof waar je als burger niet doorheen komt en wat door de Ombudsman erkend wordt, maar waar ook zij nauwelijks iets aan kunnen doen. Volgens de wet klopt het namelijk dat de overheid het leven van de burger onmogelijk mag maken.
Ohja en vergeet niet dat er delen zijn die brieven sturen naar een adres waarvan de gemeente heeft doorgegeven dat ik daar niet meer woon. Tot zover het “gave land” waar ik voorheen woonde.
Conclusie
Na 1 maand is alles nog steeds zo mooi als wat ik had gehoopt. Ja er zijn een hoop dingen in mijn leven veranderd en ook een hoop dingen niet. De komende tijd zal nog 1 groot avontuur zijn met dingen die ik nog nooit gedaan heb en bestemmingen die ik nog nooit gezien heb. Ondertussen doe ik mijn werk en leef ik vooral mijn mooiste leven.
Om het af te sluiten een mooie quote:
The biggest adventure you can ever take is to live the life of your dreams.
(Komt uit het boek The Miracle Morning)
